Totaal verdorven? Of toch wel verstandig!

Beste vrienden,

Dat moet toch wel een verdorven zootje zijn geweest, die toenmalige inwoners van Jeruzalem! Ze moeten het wel echt nodig hebben gehad! Je moet je dat maar eens voorstellen: Er komt één enkele man voorbij en preekt over schuld en bekering. Na die preek komt iedereen in beweging en rent naar de Jordaan om zich te laten dopen. Plots bekennen ze allemaal hun schuld! Die mensen moeten nogal wat op hun kerfstok hebben gehad om in zulk groot getal op te dagen voor een boetedoop. Dat moet toch een echt verdorven volk zijn geweest!   

Vandaag zou dat zeker anders zijn. Nemen we gewoon aan dat Johannes vandaag zou preken. En dan ook niet aan de Jordaan, neen, hier bij ons, aan de oever van de Schelde. Ik denk dat we de mensen die daar naartoe zouden gaan om zich te laten dopen gemakkelijk op de vingers van één hand zouden kunnen tellen! Johannes zou vandaag zeker niet het succes hebben van toen. Want in onze moderne tijd hebben de mensen zoiets blijkbaar niet meer nodig. Dat probleem met de schuld heeft zich schijnbaar reeds lang opgelost. 

Wanneer u vandaag aan iemand, zij het jong of oud, vraagt: Heeft u zoiets als een gevoel van persoonlijke schuld?, dan ben ik er zeker van dat het antwoord overal zowat hetzelfde zal zijn. Wie van ons heeft nog echt een persoonlijk schuldgevoel. U kent toch ook die mentaliteit van: “ik heb niemand vermoord, ik heb niemand bestolen, waarom zou ik me dan schuldig voelen? Als je enquêtes mag geloven dan heeft die oude schuldvraag zich in onze tijd reeds lang zelf opgelost.    Naar de Jordaan trekken om je zonden te bekennen, dat heeft schijnbaar echt niemand meer nodig! We hebben dat schijnbaar niet meer nodig! Want wanneer ik wat dieper in mezelf kijk, dan stel ik toch wel iets anders vast. Wanneer ik mezelf eerlijk afvraag: Hoe gedraag ik mij bv tegenover anderen? Ga ik echt op hen toe, of wacht ik niet te dikwijls tot zij op mij toekomen? Hoeveel van mijn tijd geef ik echt aan mijn medemensen? Hoeveel mensen benader ik eerder afwijzend, wantrouwig, koel en berekenend? Hoe velen heb ik er, misschien zonder het te weten, gekwetst? Hoeveel mensen zijn er aan wie ik niet kan vergeven, hoeveel waartegen ik vooroordelen koester? Hoe dikwijls heb ik over anderen gesproken, en hoe dikwijls geroddeld over wat bij anderen verkeerd liep? En ben ik wel dankbaar voor het feit dat ik hier ben en mag leven? Wanneer heb ik God daar het laatst voor bedankt? Hoe dikwijls ben ik alleen maar naar Hem toe gegaan omdat ik iets nodig had? Hoe zelden heb ik Hem eigenlijk bedankt? Of zelfs maar gewoon aan Hem gedacht? Hoe dikwijls heb ik Hem niet gewoon vergeten?

Niet dat u nu denkt dat ik iemand iets wil verwijten. Ik vraag het mezelf alleen maar af! En ik stel vast: hoe langer ik daar over nadenk, hoe langer de lijst wordt die ik bij de Jordaan zou kunnen voorleggen! En wanneer jullie even de tijd hebben, waarom bevragen jullie jezelf ook niet eens een keer? Maar, waarom eigenlijk wachten tot je nog eens tijd hebt? Neem de tijd nu! Je doet het toch voor jezelf!

Hoeveel psychosociale consultatieburelen moeten er nog worden opgericht, hoeveel ziekten van de geest moeten er nog ontstaan, voor wij eindelijk begrijpen dat we schuld niet kunnen begraven. Tot we eindelijk inzien dat een schuldgevoel zeker nooit verdwijnt omdat wij gewoon niet kunnen toegeven dat het bestaat.  

De bevolking van Jeruzalem wist dat toen nog wel. Een verstandig volk! Het trok “en masse” naar de Jordaan. En die mensen erkenden dat ze schuld op zich hadden geladen. Ze hebben dat niet verdrongen, maar er zich open en bloot toe bekend! Want ze wisten dat ze alleen op die manier vergeving konden krijgen. Toch we verstandig, dat volk van Jeruzalem…  

Amen.