Maaltijd vieren (2009)

Sommige maaltijden blijven je bij. Je zit met goede vrienden aan tafel.
De sfeer is goed. Het gaat niet meer om wat er gegeten wordt, maar het wordt een avond waarop de een werkelijk iets te vertellen heeft. Het is heel persoonlijk. Er wordt gehuild maar ook gelachen. Er is verdriet, maar ook weer hoop. Jaren later herinner je jezelf deze avond nog en die vriendschap...die gaat nooit meer stuk.

Met je kinderen aan tafel of je kleinkinderen. Ze zijn al groter en hebben hun eigen leven, gaan hun eigen weg. Ze vertellen over hun verlangen, hun hoop, hun vertrouwen in het leven, in mensen. Ze praten bezield over hun toekomst hun plannen. Als ouder realiseer je je dat dit een gouden moment is. De band die je met elkaar voelt. Het zoeken en vinden van hun eigen weg. Je merkt dat de kinderen veel van jouw manier van leven hebben overgenomen en daarmee hun leven invulling geven. Zo'n maaltijd vergeet je nooit meer.

Jezus zat met zijn vrienden aan tafel. Ze deelden met elkaar en uiteindelijk deelt Jezus zichzelf in brood en wijn. Hij is het zelf. Hij geeft zich zelf weg. Het is een maaltijd waarin verdriet en vreugde zich afwisselen, hoop en wanhoop. Het gaat om vertrouwen maar ook om verraad. Het hele leven van Jezus komt bij elkaar in die maaltijd.
Het is een maaltijd om nooit te vergeten.

Ook wij hier in Antoniuskerk komen bij elkaar om te breken en te delen.
We mogen ons verhaal meenemen naar dat verhaal van God. Of beter gezegd: wij zijn onderdeel van dat verhaal van God, maken deel uit van zijn plan en mogen er zijn zoals we zijn. We mogen onze onzekerheid meenemen, onze angst en onze pijn ons verdriet om hen die we missen, ons verhaal, ons zoeken, ons vinden. Alles mag ter tafel komen, ook al hoef je niet me billen bloot. Zelfs onuitgesproken mag je erop vertrouwen dat God zelf weet wie je bent, want je naam staat geschreven in zijn hand.

Mozes voegt eraan toe dat dat verbond tussen God en mensen een heilig verbond is en dat het consequenties heeft voor je leven. Alles wat de heer zegt, zullen wij doen en ter harte nemen. Dat betekent dat het je leven verandert, dat het leven ook delen wordt en niet alleen nemen. Dat je verdraagzaam en respectvol in het leven staat. Dat je de geboden onderhoud en barmhartig bent in alle opzichten. Ja het vraagt heel wat.

In de geest van de H. Antonius komen we hier op zijn naamdag bij elkaar.
Hij gaf wat hij had aan de armen. Hij deelde zijn hoop, zijn geloof en vertrouwen met mensen om hem heen. Hij preekte Gods woord en wordt uit eerbied dikwijls afgebeeld met het Christuskind in zijn armen. Zo dichtbij was God voor hem.

Zo dichtbij is God bij mensen. Je kunt bij hem aan tafel. Hij geeft zich zelf helemaal. Wij noemen dat dankzeggen of eucharistie. Wat je beleeft is eigenlijk niet onder woorden te brengen. Je mag het voelen, beleven, ervaren, meedoen.
Sommige maaltijden blijven je bij. Je zit met goede vrienden aan tafel.
De sfeer is goed. Het gaat niet meer om wat er gegeten wordt, maar het wordt een avond waarop de een werkelijk iets te vertellen heeft. Het is heel persoonlijk. Er wordt gehuild maar ook gelachen. Er is verdriet, maar ook weer hoop. Jaren later herinner je jezelf deze avond nog en die vriendschap...die gaat nooit meer stuk.

Met je kinderen aan tafel of je kleinkinderen. Ze zijn al groter en hebben hun eigen leven, gaan hun eigen weg. Ze vertellen over hun verlangen, hun hoop, hun vertrouwen in het leven, in mensen. Ze praten bezield over hun toekomst hun plannen. Als ouder realiseer je je dat dit een gouden moment is. De band die je met elkaar voelt. Het zoeken en vinden van hun eigen weg. Je merkt dat de kinderen veel van jouw manier van leven hebben overgenomen en daarmee hun leven invulling geven. Zo'n maaltijd vergeet je nooit meer.

Jezus zat met zijn vrienden aan tafel. Ze deelden met elkaar en uiteindelijk deelt Jezus zichzelf in brood en wijn. Hij is het zelf. Hij geeft zich zelf weg. Het is een maaltijd waarin verdriet en vreugde zich afwisselen, hoop en wanhoop. Het gaat om vertrouwen maar ook om verraad. Het hele leven van Jezus komt bij elkaar in die maaltijd.
Het is een maaltijd om nooit te vergeten.

Ook wij hier in Antoniuskerk komen bij elkaar om te breken en te delen.
We mogen ons verhaal meenemen naar dat verhaal van God. Of beter gezegd: wij zijn onderdeel van dat verhaal van God, maken deel uit van zijn plan en mogen er zijn zoals we zijn. We mogen onze onzekerheid meenemen, onze angst en onze pijn ons verdriet om hen die we missen, ons verhaal, ons zoeken, ons vinden. Alles mag ter tafel komen, ook al hoef je niet me billen bloot. Zelfs onuitgesproken mag je erop vertrouwen dat God zelf weet wie je bent, want je naam staat geschreven in zijn hand.

Mozes voegt eraan toe dat dat verbond tussen God en mensen een heilig verbond is en dat het consequenties heeft voor je leven. Alles wat de heer zegt, zullen wij doen en ter harte nemen. Dat betekent dat het je leven verandert, dat het leven ook delen wordt en niet alleen nemen. Dat je verdraagzaam en respectvol in het leven staat. Dat je de geboden onderhoud en barmhartig bent in alle opzichten. Ja het vraagt heel wat.
Sommige maaltijden blijven je bij. Je zit met goede vrienden aan tafel.
De sfeer is goed. Het gaat niet meer om wat er gegeten wordt, maar het wordt een avond waarop de een werkelijk iets te vertellen heeft. Het is heel persoonlijk. Er wordt gehuild maar ook gelachen. Er is verdriet, maar ook weer hoop. Jaren later herinner je jezelf deze avond nog en die vriendschap...die gaat nooit meer stuk.

Met je kinderen aan tafel of je kleinkinderen. Ze zijn al groter en hebben hun eigen leven, gaan hun eigen weg. Ze vertellen over hun verlangen, hun hoop, hun vertrouwen in het leven, in mensen. Ze praten bezield over hun toekomst hun plannen. Als ouder realiseer je je dat dit een gouden moment is. De band die je met elkaar voelt. Het zoeken en vinden van hun eigen weg. Je merkt dat de kinderen veel van jouw manier van leven hebben overgenomen en daarmee hun leven invulling geven. Zo'n maaltijd vergeet je nooit meer.

Jezus zat met zijn vrienden aan tafel. Ze deelden met elkaar en uiteindelijk deelt Jezus zichzelf in brood en wijn. Hij is het zelf. Hij geeft zich zelf weg. Het is een maaltijd waarin verdriet en vreugde zich afwisselen, hoop en wanhoop. Het gaat om vertrouwen maar ook om verraad. Het hele leven van Jezus komt bij elkaar in die maaltijd.
Het is een maaltijd om nooit te vergeten.

Ook wij hier in Antoniuskerk komen bij elkaar om te breken en te delen.
We mogen ons verhaal meenemen naar dat verhaal van God. Of beter gezegd: wij zijn onderdeel van dat verhaal van God, maken deel uit van zijn plan en mogen er zijn zoals we zijn. We mogen onze onzekerheid meenemen, onze angst en onze pijn ons verdriet om hen die we missen, ons verhaal, ons zoeken, ons vinden. Alles mag ter tafel komen, ook al hoef je niet me billen bloot. Zelfs onuitgesproken mag je erop vertrouwen dat God zelf weet wie je bent, want je naam staat geschreven in zijn hand.

Mozes voegt eraan toe dat dat verbond tussen God en mensen een heilig verbond is en dat het consequenties heeft voor je leven. Alles wat de heer zegt, zullen wij doen en ter harte nemen. Dat betekent dat het je leven verandert, dat het leven ook delen wordt en niet alleen nemen. Dat je verdraagzaam en respectvol in het leven staat. Dat je de geboden onderhoud en barmhartig bent in alle opzichten. Ja het vraagt heel wat.

In de geest van de H. Antonius komen we hier op zijn naamdag bij elkaar.
Hij gaf wat hij had aan de armen. Hij deelde zijn hoop, zijn geloof en vertrouwen met mensen om hem heen. Hij preekte Gods woord en wordt uit eerbied dikwijls afgebeeld met het Christuskind in zijn armen. Zo dichtbij was God voor hem.

Zo dichtbij is God bij mensen. Je kunt bij hem aan tafel. Hij geeft zich zelf helemaal. Wij noemen dat dankzeggen of eucharistie. Wat je beleeft is eigenlijk niet onder woorden te brengen. Je mag het voelen, beleven, ervaren, meedoen.

In de geest van de H. Antonius komen we hier op zijn naamdag bij elkaar.
Hij gaf wat hij had aan de armen. Hij deelde zijn hoop, zijn geloof en vertrouwen met mensen om hem heen. Hij preekte Gods woord en wordt uit eerbied dikwijls afgebeeld met het Christuskind in zijn armen. Zo dichtbij was God voor hem.

Zo dichtbij is God bij mensen. Je kunt bij hem aan tafel. Hij geeft zich zelf helemaal. Wij noemen dat dankzeggen of eucharistie. Wat je beleeft is eigenlijk niet onder woorden te brengen. Je mag het voelen, beleven, ervaren, meedoen.